حمیرى ، از ابوالبخترى ، از امام صادق ، از امام باقر، از امام سجاد علیهم السلام نقل کرده که فرمود: عده اى نزد على بن ابى طالب علیه السلام آمده از کمى باران شکایت کردند و گفتند: اى اباالحسن ! در طلب باران ، براى ما دعاهایى بکن .
على علیه السلام ، به حسین علیه السلام فرمود: در طلب باران براى ما دعاهایى بکن .
حسین علیه السلام (رو به خدا آورده ) عرض کرد: بارالها! اى بخشنده خیرات از چشمه هایش ! و اى نازل کننده رحمت ها از کان هایش ! و اى روان کننده برکات بر اهلش ! باران فریادرس از توست و تو فریادرس و پناهى ، ما خطاکار و اهل گناهیم و تو آمرزش خواه آمرزنده اى ، هیچ معبود به حقى جز تو نیست ، بارالها! آسمان را در این لحظه بر ما سرشار ببار و از باران پى در پى و پرریزش ، بارانى فریادرس ، گشایش دهنده فراگیر، پیوسته ، گوارا، حاصلخیز و فراوان ، پرموج ، پرخروش ، ریزان ، تند و سخت ، روان ، سیل آسا، پردامنه ، لبریزساز چشمه ها و آبگیرها ما را سیراب فرما، بارانى که بر چهره زمین راه افتاده ، یکى دیگرى را پیش براند و دانه اى از پى دانه دیگر رسد، برقش بى بار و رعدش دروغین نباشد، تا با آن بندگان ناتوانت را نیرو بخشى و زمین هاى مرده را زنده کنى ، و ارتفاعات تپه ها و بلندى ها را شاداب سازى و منت هایت را بر ما ببخشایى ، آمین اى پروردگار جهانیان !))
آن بزرگوار نیایش خود را به پایان نبرد مگر اینکه خداى متعال باران پربار آسمان را بر آنان نازل کرد.
از سلمان پرسیدند: اى ابا عبدالله ! آیا این دعاها را به او آموخته اند؟
سلمان گفت : واى بر شما! چرا سخن رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم را به یاد نمى آورید که فرمود: هر آینه خدا فروغ هاى حکمت را بر زبان اهل بیت من روان ساخته است